Logopeda vs. Neurologopeda: Różnice w Zakresie Działania i Pomocy

Logopeda: Mistrz Sztuki Mówienia i Komunikacji

Logopedia to dziedzina nauk medycznych, która zajmuje się diagnozowaniem i leczeniem różnych problemów związanych z mową, komunikacją oraz połykaniem. Logopedzi pracują z osobami w różnym wieku, od dzieci do dorosłych, które borykają się z różnymi zaburzeniami mowy, w tym z opóźnieniem rozwoju mowy, jąkaniem się, afazją, trudnościami w wymowie dźwięków i innymi problemami związanych z komunikacją.

Główne zadania logopedy to:

Diagnoza: Logopeda przeprowadza dokładną ocenę pacjenta, aby zidentyfikować jego konkretne trudności w mowie i komunikacji.

Terapia: Na podstawie diagnozy, logopeda opracowuje plan terapeutyczny dostosowany do potrzeb pacjenta. Terapia może obejmować ćwiczenia wymowy, gry i zabawy komunikacyjne oraz inne techniki mające na celu poprawę komunikacji.

Logopeda pomaga pacjentom i ich rodzinom zrozumieć i radzić sobie z zaburzeniami mowy, dostarczając cennego zasobu ćwiczeń i wsparcia emocjonalnego. 

Praca z logopedą zalecana jest w przypadkach:

– wady wymowy (pozbywanie się złych nawyków mownych, nauka prawidłowych schematów),

– niedosłuchu (dzieci i dorośli z aparatami słuchowymi oraz po operacji wszczepienia implantu ślimakowego),

– opóźnionego rozwoju mowy (wyrównywanie opóźnień, stymulacja, pobudzanie),

– jąkania, niepłynności mówienia (ćwiczenia startu, spowolnienie tempa i płynności mowy, 

– zaburzenia głosu (ćwiczenia emisji, dykcji i higieny głosu, poprawa estetyki mowy),

Neurologopeda: Wnikliwa Analiza Zaburzeń Mowy i Komunikacji

Neurologopedia jest bardziej wyspecjalizowaną dziedziną niż logopedia. Neurologopedzi zajmują się pacjentami, którzy mają zaburzenia mowy i komunikacji wynikające z uszkodzeń mózgu lub układu nerwowego. 

Do neurologopedy należy udać się na wizytę, gdy dziecko:

• ma problemy z jedzeniem, odmawia przyjmowania pokarmów, nie przybiera na wadze, nie toleruje określonych konsystencji.
• nie mówi, a już powinno, nie kontaktuje się z rodzicem, nie reaguje na swoje imię, nie pokazuje paluszkiem, nie wykazuje zainteresowania inną osobą.
• jest z grupy ryzyka, tzn. ciąża nie przebiegała prawidłowo, dziecko jest wcześniakiem, było karmione sondą lub spędziło dużo czasu w inkubatorze.
• ma podejrzenie zaburzeń ze spektrum autyzmu, afazję czy zespół Aspergera.
• kiedy podejrzewasz zaburzenia neurologiczne, wady genetyczne i gdy zostały one już stwierdzone.

Typowymi schorzeniami z jakimi pracują neurologopedzi są m.in.

• afazja – czyli brak/utrata zdolności do rozumienia lub/i tworzenia wypowiedzi na skutek uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego,
• alalia – opóźnienie rozwoju mowy
• dysartria – zaburzenia mowy wynikające z uszkodzenia ośrodków i dróg nerwowych, unerwiających narządy mowne
• zaburzenia płynności mówienia (jąkanie się)
• zaburzenia mowy w przebiegu całościowych zaburzeń rozwoju (w mózgowym porażeniu dziecięcym, u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, w spektrum autyzmu)

Nie oznacza to, ze rodzice mają dokładnie wiedzieć, co jest przyczyną zaburzeń w mówieniu. Jeśli cokolwiek budzi niepokój rodzica, warto to skonsultować. Nawet po to, aby upewnić się, że nic niepokojącego nie dzieje się w rozwoju naszego dziecka.